Het nachtelijk avontuur

Het was een hele korte nacht, het bed was oké voor een paar uurtjes, daarna wakker gelegen. Dat het licht op de veranda aan blijft ’s nachts en dat er geen gordijn voor hangt, heeft ook niet echt mee geholpen. Ach ja, achteraf is het, het allemaal waard geweest!

Na de ‘wake up call’ van het hotel springen we in de kleren en worden naar onze privé jeep gebracht. Deze gaat ons naar het uitzichtpunt brengen. Al snel begrijpen we waarom een jeep nodig is. In de krater valt het nog wel mee, de chauffeur rijdt hard, dus gehobbel alom, alleen nu nog de kraterrand op en dat is best steil zeg! Zelf de jeep heeft er moeite mee. Rond een uur of kwart over 4 worden we ergens onderaan de rij met jeeps gedropt en lopen we het laatste stuk omhoog. Je kan zien dat het hier heel toeristisch is. Om de 3 seconden wordt gevraagd of je met een brommer naar boven wil. Je stuurt de 1 nog niet weg of de ander staat alweer naast je te ronken. Gelukkig zijn we er snel, op de laatste meter wordt nog een keer gevraagd of we met een brommer naar boven willen, en dan blijkt dat je nog een stuk langs de eet- en souvenirtentjes moet. Maar dan ben je eindelijk boven…… en zie je helemaal niets, het is nog donker.

Als je langs de jeeps loopt weet je het eigenlijk al, maar eenmaal boven zie je pas echt hoe druk het is! Wat een mensen die naar de zonsopgang over een vulkaan komen kijken zeg. En koud! Gelukkig had ik een hemd, T-shirt, 2 vesten en mijn windjack aan, maar aan het einde waren mijn handen echt bevroren. Een hele koude wind staat er bovenaan. We kwamen rond half 5 boven en toen begon het wachten. We liepen wat rond, keken naar een goed plekje om te staan en wachten en wachten. Rond kwart voor 5 begonnen het links van ons te rommelen, mensen liepen allemaal die kant op en wij zagen onze kant schoon, hup op de railing aan de kant van de Bromo. Laat die gekke Japanners maar lekker de zonsopgang op de foto zetten, wij hebben liever de Bromo erop. Bij de eerste lichtstraal over de berg een gegil, alsof ze bang waren dat de zon niet op zou komen en wij maar wachten aan de andere kant. Tot kwart over 5 toen de Bromo, Batok (hoogste vulkaan), Widodaren en Watangan eindelijk in beeld kwamen. De foto’s werden steeds mooier naarmate de zon opkwam. Wat een prachtplek. En de Japanners, die stonden nog steeds de zonsopgang te fotograferen! Na een kwartiertje nog even naar de andere kant van het platform gelopen voor nog een paar foto’s en toen weer richting de jeep.

Na deze gevonden te hebben, werden we weer terug gebracht naar de zandzee om de Bromo te gaan beklimmen. Door de chauffeur werd gevraagd of we te voet wilde of met een paardje. We konden wel wat beweging gebruiken, dus we gingen te voet. Wat een afstand en klim bleek het te zijn zeg! Natuurlijk weer iedere meter of we een paardje wilde, maar we liepen stug door. Bijzonder was dat er overal tempels en offerbeelden zijn om de vulkaan goed gezind te stemmen. Je kon ook een offer van bloemen kopen om in de vulkaan te gooien. En dan loop je opeens de katerwand op die best steil en glad is. En dan denk je ‘hehe ik ben er’, moet je nog een steile trap op. We hebben hem in 1 keer gehaald en Richard heeft zelfs het laatste stuk nog in een behoorlijk tempo gedaan, maar bovenaan moest ik toch echt even op adem komen zeg. En daarna, wat een uitzicht!!! Niet te geloven dat je op een vulkaan staan en zo naar de binnenkant kan kijken. Wanneer je in de wind stond rook je ook een soort rotte eieren lucht van de zwavel, we zijn dus even naar de andere kant gelopen. Wat een uitzicht heb je dan zeg, spectaculair. De hele omgeving rondom de vulkaan en in de krater zelf, gewoon niet te bevatten zo mooi. Het is eigenlijk een beetje onwerkelijk wanneer je er staat.

Na van het uitzicht genoten te hebben, zagen we dat er steeds meer mensen richting de trap gingen, dus het was tijd om weer naar beneden te gaan. Wat lach je dan als je mensen half over de trap ziet hangen, zich volkomen aanstellend omdat ze een trap op moeten. Beweging is goed voor de mens, zullen we maar zeggen. Het was weer even zoeken naar het busje, er waren er ondertussen heel wat meer bij gekomen. Het wat tijd om afscheid te nemen van het prachtige landschap en terug naar ons hotel te gaan voor een welverdiend ontbijt.

Het ontbijt zat erin, de koffer was weer gepakt en ingeladen, dus tijd om naar Kalibaru te gaan, onze volgende stop. Onderweg was er niet veel boeiends om te zien, voornamelijk dorpen langs de kant van de weg, dus we hebben heerlijk even onze ogen dicht gehad. Totdat we de volgende berg weer op gingen en het weer geweldig groen werd. Nu zitten we op een authentieke plantage die is omgebouwd tot hotel. De plantage is nog steeds operationeel en in de omgeving liggen er nog veel meer. Morgen gaan we kijken of we er 1 kunnen bezoeken. Voor nu zitten we lekker op ons terras voor het huisje te genieten van het uitzicht. Wat kan het leven toch mooi zijn.